بزرگنمايي:

پیام سپاهان - دیپلماسی ایرانی / متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
کریستین آن-ریسپانسیپل استیت کرافت/ در مناظره انتخاباتی هفته گذشته دو دیدگاه کاملا واگرا درباره چگونگی رسیدگی به زرادخانه هسته ای در حال گسترش کره شمالی به مردم آمریکا ارائه شد: تعامل با رهبر کره شمالی «مشروع دانستن» یک «اوباش» یا اعمال تحریم ها و فشارهای بیشتر برای «تحت کنترل درآوردن» کره شمالی. اما این یک دوگانگی کاذب است. شکست سیاست ایالات متحده در قبال کره شمالی هیچ ارتباطی با دیدار کردن یا نکردن با رهبر این کشور نداشته و ندارد. و فشارها و تحریم های بیشتر هم کره شمالی را به دست کشیدن از زرادخانه هسته ای خود وا نمی دارد. برای دستیابی به هرگونه پیشرفت قابل توجه، دولت بعدی آمریکا باید یک رویکرد کاملا جدید برای عاری سازی شبه جزیره کره از سلاح های هسته ای در پیش بگیرد.
دولت بعدی پیش از هر اقدام دیگری باید به طور رسمی و از طریق یک توافق صلح، به جنگ کره پایان دهد. بر خلاف تصور اکثر آمریکایی ها، جنگ 70 ساله کره هرگز به طور رسمی پایان نیافته و فقط با یک آتش بس شکننده در سال 1953 متوقف شده است. این بدان معناست که خطر تشدید تنش ها (به طور عمدی یا تصادفی) وجود دارد.
دو دولت باراک اوباما و دونالد ترامپ در وادار کردن کره شمالی به دست کشیدن از برنامه سلاح هسته ای به ترکیبی از تحریم ها، انزوای سیاسی و تهدید نیروی نظامی وابسته بودند. اما نه «صبر استراتژیک» اوباما و نه «اعمال فشار حداکثری» ترامپ کمکی به پیشبرد این هدف نکردند. 
توافق سنگاپور در سال 2018 که در آن ایالات متحده و کره شمالی توافق کردند روابط جدیدی را برای ایجاد یک رژیم صلح و عاری سازی شبه جزیره کره از سلاح هسته ای برقرار کنند، یک گام مثبت بود. اگرچه کره شمالی از آن زمان توانایی نظامی خود را ارتقاء داده، اما هیچ موشک دوربرد یا سلاح هسته ای جدیدی آزمایش نکرده است. اما از اجلاس سال گذشته هانوی، گفت و گوهای کره شمالی و ایالات متحده متوقف شد به این دلیل که تعامل با کره شمالی با تغییر اساسی در سیاست ایالات متحده همراه نبود. ایالات متحده مدام انتظار دارد که فشارها کره شمالی را به خلع سلاح یکجانبه و بدون تسهیل تحریم ها یا ضمانت امنیتی متقاعد کند.
اما آنچه در حقیقت خلع سلاح هسته ای را ممکن می سازد، احتمال صلحی است که با دیپلماسی المپیک 2018 بین کره شمالی و کره جنوبی آغاز شد. مون جائه این، رئیس جمهوری کره جنوبی، و کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، اعلام کردند که دیگر جنگی در کار نخواهد بود و دوره جدید صلح در شبه جزیره کره آغاز شده است. در این اعلامیه صلح، پروژه های اقتصادی و مدنی بین دو کره و جایگزینی توافق آتش بس با توافقنامه صلح هم مطرح شد، اما ایالات متحده عملا این تلاش های سازش را متوقف کرد.
دولت بعدی باید جای نظام کردن بیشتر منطقه و اعمال تحریم ها و فشارهای بیشتر که به غیرنظامی های بی گناه کره شمالی آسیب می رساند، گام های مشخص و پایدار در جهت دیپلماسی بردارد. دیپلماسی یک «هدیه» به کره شمالی نیست. لازمه صلح است. گفت و گو با کره شمالی نباید متفاوت از مذاکرات آمریکا با دیگر قدرت های استبدادی باشد. نادیده گرفتن کره شمالی تنها به مثابه تسریع روند افزایش قابلیت های هسته ای این کشور است. به علاوه، بیشتر آمریکایی ها از مذاکرات دولت خود با دشمنانی مانند کره شمالی در جهت جلوگیری از رویارویی نظامی حمایت می کنند.
به طور خاص، دولت بعدی باید موضع «همه چیز یا هیچ چیز» را با اقدامات گام به گام، متقابل و قابل تایید جایگزین کند تا عاری سازی منطقه از سلاح های هسته ای و صلح ممکن شود. این می تواند به معنای ایجاد اعتمادسازی از طریق گشودن دفاتر رابط، تسهیل تحریم ها، تسهیل دیدار مجدد بین خانواده های دو کره و رسمی کردن یک مهلت قانونی برای آزمایش موشکی و هسته ای کره شمالی و تمرین های نظامی ایالات متحده و کره جنوبی باشد. اما مهم ترین نکته این است که آمریکا باید به خاتمه یافتن جنگ کره کمک کند. اگر این وضعیت ادامه یابد، جنگ صرفا یک مساله فنی نخواهد ماند و همچنان دلیل اصلی گرایش های نظامی و تنش در منطقه خواهد بود.
خبر خوب این است که شمار بیشتری از قانن گذاران کنگره آمریکا به اهمیت صلح بین دو کره به عنوان گام اساسی در جهت خلع سلاح هسته ای شبه جزیره کره پی برده اند. اکنون 50 عضو کنگره وجود دارند که از قطعنامه 152 مجلس نمایندگان که خواستار پایان جنگ کره و توافق صلح است، حمایت می کنند.
وضع موجود به معنای سلاح های هسته ای بیشتر، نقض حقوق بشر، خانواده های جدا شده بیشتر، تحریم های بیشتر و خطر ادامه جنگ هسته ای است. تغییر رویه در جهت پیشبرد یک برنامه واقع بینانه و صلح آمیز برای عاری سازی منطقه از سلاح هسته ای، به نفع همه است؛ اما در نهایت همه چیز به رئیس جمهوری بعدی ایالات متحده بستگی خواهد داشت. آمریکایی ها باید او را ترغیب کنند تا هوشمندانه انتخاب کند.