بزرگنمايي:

پیام سپاهان - اصفهان- عضو هیات علمی دانشگاه هنر اصفهان گفت: نگاه ما به پل‌های تاریخی نباید تنها کالبدی باشد بلکه باید از جنبه منظر و کاربردی نیز مد نظر قرار گیرند و ما حق از بین بردن منظر پل‌های تاریخی را نداریم.

نیما ولی بیگ روز سه شنبه در گفت و گو با ایرنا با اشاره به اینکه مردم اصفهان نگاه ویژه‌ای به پل‌های تاریخی دارند افزود: امروزه ساختمان‌سازی‌های بی رویه و در حریم پل‌های تاریخی نما و منظر این آثار را از بین برده است.
وی ادامه داد: در قدیم با ساخت هتل کوثر (کوروش سابق) به دلیل از بین رفتن منظر سی و سه پل مخالفت شده‌بود اما در زمان پهلوی به دلیل ارتباطاتی که وجود داشت مجوز ساخت این هتل داده‌شد.
استاد دانشکده مرمت دانشگاه هنر اصفهان اضافه کرد: به لحاظ کاربردی پل‌های تاریخی از قدیم محلی برای ماهیگیری، عکس یادگاری، نمایش زنده، جشن، آوازخوانی، عبور و مرور و اتصال دو محله و منطقه به یکدیگر بوده‌اند.
وی با اشاره به اینکه پل‌های تاریخی اصفهان با ادیان گوناگون نیز پیوندی دیرینه دارند تصریح کرد: در قدیم هنگام بارش باران مسیحیان اجازه عبور از سی و سه پل را نداشتند و پل مارنان برای عبور مسیحیان اختصاص یافته‌بود و نیز پس از کوچ زرتشتیان به منطقه اطراف پل خواجو، و اسکان ارامنه در محله جلفا، پل خواجو رابط میان محله مارنان (گسترش یافته محله عباس آباد) و جلفا بوده است.
ولی بیگ همچنین پل‌های تاریخی را محلی برای ملاقات‌های احزاب چپ و راست در قدیم دانست و اظهارداشت: حزب چپ برای ملاقات‌های خود از سی و سه پل استفاده می‌کردند.
وی بیان کرد: پل‌های تاریخی شهر اصفهان میعادگاه مردم در اعیاد، جشن‌ها و مراسم سیزده بدر بوده است و نیز بسیاری از مردم به ویژه اساتید معروف آواز قدیم، زیر پل خواجو را برای آوازخوانی انتخاب می‌کردند.

عضو هیات علمی دانشگاه هنر اصفهان گفت: پل‌های اصفهان از سیل سال‌های 33 و 42 هجری شمسی دچار تخریب و خسارت‌هایی شدند که پس از آن بازسازی و تغییراتی در آن‌ها از جمله افزوده شدن دو قاب در جریان مرمت به پل‌ مارنان ایجاد شد.
وی همچنین به فروش خوراکی‌هایی مانند لبو، باقالی، بلال و وجود چایخانه‌ها در اطراف پل‌های تاریخی شهر اشاره و خاطرنشان کرد: تا دهه 60 ماشین‌ها از روی این پل‌ها عبور می‌کردند و هنگام تعطیلی کارخانه‌های جنوب زاینده‌رود، هجوم جمعیت کارگران با دوچرخه از روی پل را داشتیم.
ولی بیگ افزود: همچنین پل‌ها در روزگاران قدیم محل عبور هودج، کژاوه، کالسکه، پالکه و درشکه بود و نواقلی‌ها، بازخانه و دروازبان‌ها هنگام عبور مردم و وسایل نقلیه مذکور از آن‌ها عوارضی دریافت کرده و افراد را وارسی می‌کردند.
در قدیم نواقلی اداره ای برای دریافت عوارضی حمل و نقل و عبور از پل‌ها و باژخانه محل دریافت خراج برای گذر از پل و دروازبان محلی برای بازرسی بدنی افراد بوده است.
وی یادآور شد: پل خواجو به جای پل حسن بیگ و بر بستری سنگی ساخته شد اما سی و سه پل در بستری آبرفتی به ناچار و به دلیل اینکه پیش از آن طرح خیابان چهارباغ در شهرسازی اصفهان ارائه شده بود برای اتصال این خیابان به خیابان‌های جنوب شهر احداث شد.
این استاد گفت: پل شهرستان نیز بیشتر مسیر عبور کاروانیان و حمل و نقل بار بوده‌است و پل جویی نیز پس از پلی چوبی که به صورت موقت برای انتقال مصالح به آن سوی رودخانه ساخته شده‌بود در همان مکان و برای انتقال آب در مسیر جوب مانند ویژه احداث عمارت هفت دست و نمکدان، ساخته شد.
وی پل خواجو معروف به گبران، شاهی، بابارکن الدین، شیراز، حسن‌آباد و تیموری را نیز در زمان اسکان زرتشتیان در اطراف آن، ویژه عبور زرتشتیان دانست و تصریح کرد: پل‌ها همچنین ابزاری برای جداسازی شمال و جنوب اصفهان بودند اما نتوانستند شمال و جنوب جغرافیایی و اقتصادی شهر را به درستی تقسیم‌بندی کنند زیرا جنوب اصفهان محل اسکان افراد مرفه است.
وی همچنین گفت: پل‌های تاریخی اصفهان اصولا فاقد تزئینات هستند و فقط پل خواجو از دوران صفویه و قاجاریه دارای تزئینات کاشی‌کاری در بدنه بیرونی و داخل شاه نشین است.
شهر اصفهان دارای 5 پل تاریخی به نام‌های پل خواجو، پل شهرستان، پل مارنان، سی و سه پل و جویی و شش پل جدیدالاحداث در عصر حاضر از جمله پل‌های فردوسی، بزرگمهر، غدیر، ابوذر، وحید و فلزی است.
برچسب‌ها
اصفهان میراث فرهنگی معماری بنای تاریخی